گریه  جای    خنده    آمد      بی درنگ

چشمها   آیینه ...... اما    خورده سنگ

قلبها  یخ   بسته ......   گلها   سوخته

چهره ها   پژمرده و  بی    آب و  رنگ

بید مجنون   در    عزای    برگ و   بار

فصل   سبز    عاشقی ها     زردرنگ

در   زمستانی     سراسر      زمهریر

قصه می گوییم   از      فریاد  سنگ

دستها  مجروح و   خشک و بی رمق

مانده  از  راهند  چون    پاهای لنگ

مادران      سرزمین           عاطقه

گیسوان آشفته    با    دلهای  تنگ

بر   فراز     خانه ها..... ویرانه  ها

شیون   جغد و    نهیب   دیو  جنگ

چنگ  زد بر   سینه  دردی جانگداز

ناگهان  خاموش  شد آوای   چنگ

نغمه ی   الله اکبر    چون   نسیم

در  میان آتش و   توپ  و    تفنگ

جاری  از   گلدسته ها  و    بامها

می نوازد   خاطر  مردان    جنگ

در  مصاف  کودکان    با    دیوها

می رسد بر گوشها نجوای سنگ.